Kula rüyalarımı süsleyen, gözümü kapattığımda uzaklarda gördüğüm, hayallerimin doruğunda, ulaşımımda ki her yolumun çakıştığı, çıkmaz sokaklarında düğümlendiğim, ahşap cumbalarının altında başımın döndüğü, dar sokaklarında ki sokak perspektiflerinde ölüp ölüp dirildiğim, kara kalemlerin resim kağıtlarında dans ettiğinde saçaklarının uzadıkça uzandığı, kara talihlerinin beyaz kağıtlarda aklandığı, her köşe dönüşünde bir hikayenin yeniden başladığı, daha bitmeden bir başkasının anlatıldığı, tarihlerinin; taşlardan, kapılardan, oyuk oyuk ahşaplarından, gıcırdayıp esneyen merdivenlerinden, merdiven küpeştelerinde ki ejderha başlarından, nar toplarının işlemelerinden, perde nakışlarından, kıtıklarda ki örtü gergeflerinden, denizin rüzgarının dahi gelmediği ama yelkenleri şişmiş teknelerin sıralandığı halı motiflerinden, dokumalardan, dokunmayanlardan, kilimlerden, akşam gölgelerin uzayıpda birbirlerine yaslandığı sokak aralarında ki lezzet kokularının yemek vakitlerinde ki sohbetlerinden bildim, yaşamışım dedim, yaşanmışlıklarımı yadsıdım.
İşte bu kapı Ayşe ninenin evi, ya bu halka az mı salladım Osman amca duysun diye, peki buna ne demeli çocuk bedenimle yüklendiğim kale kapısı edasında ki bu ağır kanatlı kapıya. Ah ahhh hep açık pencerede oturan Pakize’nin göz süzüşlerine, annesinin çağırışlarına takılı kalan kulaklarım, geldi gelecek diye beklerken ki umutlu, buğulu, gözlerim. Dönüp dönüp geldiğim açılı kalan pencere altlarında sabırlarım, bekleyişlerim. Bir andan fazla dayanamadığım özleyişlere ne demeli. Mahalleden ayrılışlarında ki dönen araba tekerliğini tutuşlarım, kucağında kedisiyle arabaya binişi araba denklerinin üstünde ki allı güllü basma entarisinin renkleri hala gözlerimde, okulda, evde, kağıtlarda hep o renkleri kullanarak boyadığım tepelerin arkasında kaybolan resimlerimde ki güneş gibi batan sevdalarım.
Şimdi anımsıyorum bu sevdanın adı Pakize falan değil Kula olsa gerek. Her eski kapıyı açarken yeni canlanan eskiler geliyor önüme önüme.
Dönüp gelmiş gibiyim onca yaşanmışlıkların ardından.
Bir bir hatırlıyorum sanki hiç ayrılmamışım gibi Kula sokaklarından
İşte bu ev bu kapı aaa bu sokak renkleri duruyor aynı
Solmuş sanki boyuyorum hayallerimde renkleriyle kapılarını
Açık değiller hüznüm burada başlıyor
Aralansa çıkacakmış gibi birileri bakmaktan gözlerim dalıyor.
Özlediklerimin ardından gitmiş yitmiş hatıralarımdan
Kalanlar; bir tutam hatıra, bir yudum tat yaşanmışlıklarımdan.
